Contrarreforma política

No ano 0 do agresivo mandato de Rajoy e o ano 4 da grisácea etapa de Feijoo, o PP afánase na aniquilación do xogo democrático e o proceso autonómico. A radical contrarreforma con eixos no ámbito político, social e económico pasa por facer bascular o marco político cara un amplo proceso de recentralización institucional e de agresión aos principios de participación democrática.

A asfixia financeira das Comunidades Autónomas, coa reserva para o goberno central da maior parte da marxe de déficit dispoñible, está forzando recortes drásticos nos servizos públicos -que teñen o seu núcleo de prestación no ámbito autonómico- poñendo en bandexa rebaixas dos teitos competenciais e un amplo proceso de recentralización.

O vaciamento competencial que atopa azos na sentenza do Tribunal Constitucional sobre o Estatut de Catalunya, consolídase co cortocircuito ás competencias financeiras propias no proceso de aniquilación das caixas de aforro e reestruturación bancaria e cun secuestro das competencias económicas autonómicas.

A intensa propaganda frente á pretendida ineficiencia económica dos servizos públicos de proximidade (hospitais comarcais, centros de día, escolas rurais, trens de cercanías...) é a antesala dun proceso de recentralización de competencias tamén nestes ámbitos como paso de reconstrución do discurso españolista radial con estación de saída e retorno en Madrid. A coordenada acción contra o galego, catalán e euskera de Galiza a Illes Balears ou Aragón ou o discurso sucursalista de pura descentralización administrativa que emana desde as propias institucións autonómicas rexidas polo PP deben facer reflexionar sobre o sentido do “café-para-todos” e da necesidade de unión no asentamento do proceso de construción nacional propio.

Non sobran, pola contra, nese discurso dominante as deputacións, vestixios claros doutrora. A nova posta de longo que se pretende dar ás deputacións provinciais, na mais pura esencia españolista, supón tamén unha cuña frente ao poder autonómico dunha institución sen elección directa da cidadanía e que, curiosamente, permanece incólume no minucioso reconto de políticos- sobrantes que realiza a dereita mediática a diario. Aproximadamente 2000 deputados provinciais ou membros de cabidos insulares quedan alleos ao ardor antipolítico.

Por outra banda, a contrarreforma política que executa o PP pasa por un sistemático ataque ás liberdades democráticas que ten por finalidade completar o extenso programa de desmantelamento do Estado de Benestar e de descentralización territorial fuxindo do debate parlamentar ou o escrutinio público.

A negación do papel do Parlamento busca opacar o traballo da oposición recorrendo ao Real Decreto Lei (norma gubernamental) ou a procedementos de urxencia que limitan os debates á caricatura nas ocasionais incursións parlamentares –mesmo o golpe de estado electoral que quere practicarse en Galiza vai seguir esta vía que xa foi a utilizada noutras ocasións, por exemplo, en contra do galego na reforma da Lei de Función pública para suprimir as probas obligatorias en galego-. O control opresivo dos medios de comunicación públicos e privados practicado en Galicia complétase no ámbito estatal coa manipulación meteórica e sen complexos das normas que regulan o estatuto da RTVE ou a Lei do Audiovisual para privatizar as cadeas autonómicas.

Nun insistente exercicio de propaganda o Partido Popular adopta as proclamas naïf pre-políticas do “non-nos-representan” para vender as medidas de redución dos cargos públicos electos como unha esixencia social. Tanto ten que a redución dos parlamentarios galegos manipule groseiramente as reglas de xogo para gañar unhas eleccións previsiblemente perdidas por un goberno incapaz, aumente a desigualdade do valor do voto entre cidadáns, limite radicalmente a actividade parlamentaria ou reduza a pluralidade. A diminución de parlamentarios autonómicos busca invisibilizar a oposición parlamentar e forma parte dunha ofensiva clara contra o Estado-autonómico coa manipulación extrema da normativa electoral. Un tongo electoral executado coa duplicación do valor do voto nos graneiros electorais do PP. Lugo e Ourense en Galiza. O dos cidadáns de Euskadi que poderán votar a Esperanza Aguirre e Basagoiti sen estar no censo.

Estorban tamén os órganos de control autonómicos. Singularmente os Valedores que protexen os dereitos da cidadanía. Por se parece unha cifra baixa as case 4000 queixas anuais que acumula o Valedor galego redúcese a súa estrutura e en outras comunidades autónomas suprímense os seus para acumular máis asuntos no atascado Defensor del Pueblo estatal. Os incómodos órganos de fiscalización de contas, outros órganos consultivos como os Consellos Económicos e Sociais e en xeral todos os órganos consultivos que, a pesar das timoratas regulacións existentes, permiten a partipación de colectivos sindicais e sociais van caendo coa desculpa do aforro na trituradora da democracia do PP.

Non outro sentido ten o extenso ataque á negociación sindical que introduce a reforma laboral. A propaganda do aforro asáñase contra os que poidan facer frente ou botar luz sobre o calculado programa de destrución de dereitos e empobrecemento social. Desde os sindicatos ata FACUA, o baleiramento dos petos da maioría social debe manterse oculto e para iso é preciso eliminar ou desprestixiar ás últimas miradas incómodas.

Sen escrúpulos o PP fai de altofalante na mellor tradición tardo-franquista do desprestixio da política e do público: banalización do golpe de estado electoral como o simple cambio dun número nunha lei; prescindibilidade dos políticos; caricaturización dos funcionarios-tomando-cafelitos; mamandurrias.

Expresións todas do sesgo profundamente antidemocrático da reforma política, social e económica que están practicando. Fuxindo das institucións control democrático e participación. Poñendo fin á episódica ficción de pluralidade nacional.

Publicado en SERMOS GALIZA 22.08.2012