quarta-feira, 26 de setembro de 2012

A gran evasión




             
Cúmprese un ano da alianza entre o PSOE e o PP para facer unha modificación express da Constitución española que rematou co mito da intanxibilidade constitucional e domiciliou os nosos impostos ao servizo do sector financeiro.  A claúsula de estabilidade que concede prioridade absoluta aos créditos bancarios frente ao sostemento dos servizos públicos necesarios para facer efectivos todos os dereitos proclamados na Constitución (saude, educación, sostemento da vellez ou a infancia, protección frente ao desemprego) simboliza a volta de chave dunha extensa contrarreforma económica que ameaza con empobrecer irreversiblemente á sociedade e cun retroceso de décadas nos dereitos laborais e sociais.  Os recentes problemas de tesourería de Catalunya deixando impaga a factura pola prestación de servizos sociais ao mesmo tempo que atende unha conta equivalente coa banca é claro exemplo do camiño que se emprendeu.

Por se houber tentacións de resistencia ao saqueo Rajoy quere reforzar a garantía de cobro bancario con sancións para os cargos públicos que incumplan a prioridade dos créditos bancarios.  Desoíndo as recriminacións do Consello de Estado pretende, inconstitucionalmente, regular o dereito fundamental ao exercicio de cargos públicos mediante unha lei ordinaria (sendo unha cuestión que requeriría lei orgánica), prevendo a destitución dos elexidos pola cidadanía se eles decidir seguir pagando os servizos públicos en vez de engrosar as contas dos bancos. 

O obxectivo último é a fagocitación do aparello público e a precarización total da cidadanía nun extenso exercicio de dominación.  

O asalto á caixa pública comeza polos negocios seguros. Os servizos relacionados coa cobertura dos dereitos e necesidades básicas é o botín.  A propaganda intensa diríxese a desacreditar todo o que pode supoñer un muro de contención ao saqueo do público. Empeórase a calidade dos servizos públicos e, demagóxicamente, establéncese re-pagos para as clases medias dirixidos a que busquen alternativas no aseguramento e servizos privados fomentados con exencións fiscais.  Mesmo o anuncio do aumento de pensións parece dirixido a provocar unha quebra no sistema de cobertura que abra o paso ás aseguradoras privadasO discurso abstracto e falaz do tamaño das Administracións despersonaliza o traballo do persoal do ensino, a sanidade, a extinción de incendios, as bibliotecas.  O público molesta e o ataque aos seus alicerces comeza pola diana fácil para os púlpitos madrileños: as autonomías desbaldidoras.  Efectivamente é a Administración autonómica a que máis medrou nos últimos anos xa que sustenta a educación, a sanidade, os servizos para a vellez, a xestión ambiental.  Sendo o número de empregados públicos no Estado español inferior á maioría dos países europeos, o que habería que preguntarse é polo tamaño da Administración central.

Nun calculado programa de apertura do novos espazos ao pelotazo privado aprovéitase a precarísima situación en que vive unha parte relevante da cidadanía para utilizar a estabilidade no emprego dos traballadores públicos como un “privilexio” indigno que hai que nivelar polo baixo. Eis a reforma laboral que abre a vía aos EREs no sector público e o Real Decreto en proxecto que a desenvolve, como ven de denunciar a CIG.  Conseguir converter a estabilidade no emprego nunha vergoña a forza de intoxicación mediática é sintomático do profundo que penetra a ideoloxía ultraliberal.  Todo iso sen esquecer que a inamobilidade no emprego público sempre foi entendida como un escudo protector para garantir decisións admininistrativas independentes frente ás presións corruptas.  

A clara correlación entre o  descenso no emprego público -nun 6% de media no último ano e ata un 11% nas Administracións locais- e a apertura de negocio ás empresas privadas nos mesmos sectores témolo no xérmolo de rede de servizos sociais que lograra crear o BNG no periodo do bipartito.  Despídense profesionais na rede pública e aplícase unha taxa de reposición de efectivos que impide novas contratacións abocando á xestión dos servizos indirecta a través de concesionarias ou á privatización.  Aplícase unha meticulosa entrega de dotacións públicas á xestión privada preferentemente en mans de empresas afíns: Galescolas xestionadas polo Opus Dei e residencias de anciáns en mans de  fondos de investimento.  O caso das residencias de Vimianzo, Monforte e Viveiro construidas polo bipartito e que o goberno actual non conseguiu abrir na rede pública procedendo a unha privatización plagada de mentiras é significativo.  Rendible negocio: constrúense por unha sociedade na que case a metade de capital é público (SOGASERSO), os concellos ceden terreos e a Xunta de Feijoo  transfíreos ao sector privado (Geriatros) condicionando á non existencia dun terceiro socio con fins lucrativos. En menos dun ano Geriatros vende a un fondo internacional (Magnum Capital) esas residencias, que teñen asegurado un retorno constante pola reserva de prazas en réxime de concerto a razón de 9 millóns de euros en menos de dous anos no caso da de Vimianzo. Choio redondo, negocio sen riscos.  Desde a frivolidade a conselleira Mato alardea de ter atopado a fórmula máxica para reducir costes: Quendas máis prolongadas, menos persoal. Oculta o descenso da calidade na atención e seguridade para os usuarios.  Obvia a marxe empresarial pagada cos nosos impostos.

Estamos ante unha economía sometida aos intereses dos grandes grupos empresariais, sexan estes as distribuidoras comerciais, que ditan unha reforma da normativa comercial que vai precarizar o emprego e afundir o pequeno comercio coa liberalización horaria; as construtoras, que buscan refuxio no orzamento público e na xestión das infraestruturas públicas; ou o sector financeiro que segue ditando as reglas de xogo. Unha economía dominada pola banca e a gran empresa na que hai cartos no orzamento público para poñelos ao servizo do rescate dos seus negocios fallidos ou do seu peculiar concepto do risco empresarial.  O rescate da banca; das autoestradas sen tránsito en Madrid ou Murcia que non dan o suficiente negocio e van recibir sobre 4000 millóns de euros do orzamento público; dos hospitais en réxime de concerto que non daban suficiente beneficio en Valencia ou Madrid; da autovía da Costa da Morte e, previsiblemente, do novo hospital de Vigo, cando as construtoras deixan o traballo sen concluir; a prórroga sine-die das concesións de autoestradas que con insistencia se reclama se amplie ás autovías ata agora gratuitas;  unha inxente cantidade de cartos restados aos servizos públicos, ao emprego.  Socialización das perdas e privatización dos nosos impostos.

O saqueo non é completo se non rexe á lei da selva que permite maximizar o beneficio á marxe de controis públicos.  Solicitamente o aplicado goberno central anuncia que vai seguir as directrices que fixa un estudo encargado por Telefónica a unha consultora no que se recomenda a fusión dos organismos reguladores (Comisión nacional da competencia, da enerxía, das telecomunicacións...).  Tan desinteresada recomendación diminue radicalmente a súa capacidade de vixianza de prácticas en contra dos consumidores.  Coa disculpa de aforro nas estruturas administrativas desmóntase o aparello sancionador –e arrecadador- que ten permitido controlar acordos anticompetitivos nas tarifas aéreas, telefónicas ou enerxéticas, fórmulas de tarificación lesivas (como o cobro por minutos en telefonía) ou cobros por servizos que non debe asumir o consumidor (ex. os contadores da luz).

A redución de prestacións sociais, sanitarias e educativas responde pois a un extenso programa de contrarreforma económica no que todos os cabos están atados.  Mesmo a sempre aparentemente dificultosa reforma constitucional.
SERMOS GALIZA 26.09.2012

Sem comentários:

Enviar um comentário

O teu parecer