A VAQUIÑA POLO QUE VALE

Anuncian eses medios de comunicación que se manteñen cos nosos impostos que a cidadanía galega considera oportunos máis recortes en gastos "innecesarios e duplicados".  Para botarlle unha man no intento sería bo ter na cabeza algúns datos sobre eses gastos efectivamente innecesarios que permitirían adicar o orzamento a manter e mellorar os nosos servizos públicos, protexer a nosa lingua ou coidar o noso ambiente.

Comeza a ser cada vez máis frecuente que empresas que viven do orzamento público -construtoras, grupos mediáticos, patronal da sanidade ou educación privada- emprendan campañas para facernos ver o útiles que son os seus servizos e o acertado que sería domiciliar parte do orzamento nas súas contas pola vía de subvencións, novos ámbitos de negocio ou concesión de servizos públicos.  Moitas veces con amplas campañas sobre as ineficiencias do sector público como telón de fondo ou a suposta debacle futura dos servizos, sinálase a "anomalía" que supón manter fora da lóxica do beneficio privado partes crecentes do noso sistema de benestar.

Unha vez inaugurado o orzamento galego para 2012 pola vía de urxencia para contratar campañas de publicidade -obviamente non dirixidas ás publicacións en galego porque iso entra no capítulo dos recortables-, as diversas patronais andan á búsqueda do negocio público facendo propostas cada día máis atrevidas ante a sintonía gobernante.

Ao aumento dos concertos co sector privado no ámbito da sanidade (como nos lembra SOS Sanidade Pública en Galiza ou podemos ver en Madrid) e na educación, únese a camuflaxe de ingresos pola vía de subvencións por outros conceptos (axudas para necesidades educativas especiais, uso do galego, AVALAR, centros plurilingües).

Porén, xa non abondan as chamadas á privatización de servizos e as subvencións saben a pouco.  Con total fachenda pídese que o orzamento público asuma os naufraxios privados cando non se obteñen  as taxas de beneficio agardadas. 

Na sanidade, as comunidades autónomas nas que o PP ensaiou a fórmula de colaboración público-privada -a empresa construe e a cambio recibe unha longuísima concesión que dispara os custes finais do investimento-  importada por Feijoo para o hospital de Vigo e moitos centros de saude, os resultados foron parecidos.  O rescate dalgúns hospitais por insuficiencia de beneficios xa é un feito e as solícitas Administracións teiman no desbalde de recursos públicos volvendo a sacar a concurso o servizo cun aumento na cantidade entregada a mans privadas. En Galiza os parques de bombeiros inician un camiño de volta ao ámbito público logo da desastrosa experiencia de xestión privada.  Todo iso sen esquecer as nefastas condicións laborais do persoal destes servizos con xestión privada e a patente mingua na calidade do servizo.
O caso das autoestradas do entorno madrileño supón un dos casos máis escandalosos.  Negociadas co goberno Zapatero unhas subvencións gorentosas para suplir a diferencia nos ingresos por peaxes previstos, a través dunha rocambolesca enmenda á Lei Postal (?), as grandes construtoras agora choromiquean pola nacionalización. Nacionalizacións?...Aprendido o camiño coa banca agora imos á burbulla do cemento. Só piden que o Estado asuma as perdas e as empresas "confórmanse" con que lles contrate o mantemento das autoestradas.
Visto o éxito da fórmula agora teiman con ampliar a súa funcionalidade ás vivendas de aluguer de protección oficial.  A forma de darlle saída aos amplos stocks de vivenda construída e a novas promocións viría pola súa incorporación á oferta pública cunha xestión polas propias promotoras privadas e sometida ao pago por parte da Administración.  Unha vez que o parque de vivenda envelleza pode volver a mans da Administración.

Para que o orzamento público poda soportar o gasto innecesario de rescatar servizos mal xestionados pola empresa privada ou aboar a marxe de beneficio empresarial por servizos que estarían mellor xestionados no ámbito público, é preciso proceder a recortes nos servizos esenciais. Pagar doblemente, pola vía de impostos e con taxas ou co-pago adicional, pola xustiza ou os servizos sanitarios.  Xustiza para ricos e conformidade coas inxustizas para os pobres; atención sanitaria express para os que pagan seguros privados e caos polos recortes para os que utilizamos a cobertura xeral sanitaria.
Todo ten solución cando as prioridades están claras e os gobernos saben responder con prontitude ás necesidades da grande empresa.  A cidadanía pode apretar un chisco máis o cinto...ou reaxir.