TEMPOS MODERNOS

Interrógase o moderno ministro De Guindos sobre a vixencia da folga no século XXI.  Tráenos á memoria o retrato das condicións de emprego extremas realizada por Charles Chaplin en Tempos Modernos.  A dereita neoliberal leva tempo buscando minar os dereitos laborais con iniciativas legais mais tamén devaluando as palabras.  Folga/antiga, dereitos laborais/sindicatos caducos, medidas de conflito colectivo/século pasado.

Xosé Manuel Carril explica (VVAA, La termita Bolkestein. Mercado único vs. derechos ciudadanos) os ataques que están sofrendo os dereitos fundamentais e laborais no ámbito da Unión Europea mediante unha xurisprudencia que pon por riba as libertades económicas comunitarias frente ás medidas de conflito colectivo e a folga.  As Sentenzas Viking, Lavall, Ruffert e Luxemburgo do Tribunal de Xustiza da UE abren o camiño á aplicación do principio do país de orixe na determinación das condicións laborais aplicables a traballadores desplazados noutro Estado membro. O famoso fontaneiro polaco do referendum francés sobre a Constitución Europea traballaría en Francia de acordo co sistema laboral polaco (salario, xornada, despido...) e os sindicatos franceses, se ousaran adoptar medidas de presión ante esa precarización do seu propio mercado laboral, estarían violando a libertade de establecemento e prestación de servizos europea, valor superior frente ás medidas de folga. O modelo social europeo está en crise sucedéndose as excepcións aos dereitos de cidadanía no espazo comunitario  (Reino Unido, República Checa e Polonia excluen a aplicación da Carta de Dereitos Fundamentais sen ir máis lonxe).
Novas manifestacións desa incesante presión cara a limitación dos dereitos sociais atópase na recente Directiva UE de permiso único que permite unha limitación dos dereitos (educación, acceso á vivenda...) de traballadores desplazados temporalmente en países comunitarios para prestar a súa forza de traballo.  Aceptamos man de obra, negamos a equiparación social coa cidadanía europea.
A precarización das condicións de emprego, a rebaixa dos dereitos cidadás ao servizo dunha economía cada vez máis sometida aos intereses duns poucos e alonxada das necesidades do tecido productivo non terá límite de non reacionarmos.

Qué ten de moderno un modelo laboral baseado na fixación unilateral polos empresarios das condicións laborais, na absoluta renuncia aos avances nas condicións de emprego que foron conquistas de xeracións de traballadores e traballadoras?

A sociedade do século XXI non pode desandar o camiño e as conquistas sociais do século XX voltando a un modelo laboral asentado na explotación, na desregulación total das relacións laborais, na precarización do emprego e as condicións salariais.  Sen aplicar a reforma laboral os datos que menciona Xavier Vence revelan unha escandalosa situación: "16 millóns de contratos (en Galiza 680 mil), é dicir miles e miles de contratos temporais de meses e mesmo de días;(...) un terzo das mulleres asalariadas teñen empregos a tempo parcial (metade ou terzo de xornada) e con salarios efectivos moi por debaixo do salario mínimo; (...) o 45% dos traballadores cobran menos do duplo do salario mínimo, é dicir, por debaixo dos mil euros". Aproveitando a reforma laboral ministerios, banca, concellos realizan despidos, reducen salarios, obrigan á mobilidade e modifican a xornada dos empregados.
A folga pode non ser moderna. A esclavitude moito menos.

A VAQUIÑA POLO QUE VALE

Anuncian eses medios de comunicación que se manteñen cos nosos impostos que a cidadanía galega considera oportunos máis recortes en gastos "innecesarios e duplicados".  Para botarlle unha man no intento sería bo ter na cabeza algúns datos sobre eses gastos efectivamente innecesarios que permitirían adicar o orzamento a manter e mellorar os nosos servizos públicos, protexer a nosa lingua ou coidar o noso ambiente.

Comeza a ser cada vez máis frecuente que empresas que viven do orzamento público -construtoras, grupos mediáticos, patronal da sanidade ou educación privada- emprendan campañas para facernos ver o útiles que son os seus servizos e o acertado que sería domiciliar parte do orzamento nas súas contas pola vía de subvencións, novos ámbitos de negocio ou concesión de servizos públicos.  Moitas veces con amplas campañas sobre as ineficiencias do sector público como telón de fondo ou a suposta debacle futura dos servizos, sinálase a "anomalía" que supón manter fora da lóxica do beneficio privado partes crecentes do noso sistema de benestar.

Unha vez inaugurado o orzamento galego para 2012 pola vía de urxencia para contratar campañas de publicidade -obviamente non dirixidas ás publicacións en galego porque iso entra no capítulo dos recortables-, as diversas patronais andan á búsqueda do negocio público facendo propostas cada día máis atrevidas ante a sintonía gobernante.

Ao aumento dos concertos co sector privado no ámbito da sanidade (como nos lembra SOS Sanidade Pública en Galiza ou podemos ver en Madrid) e na educación, únese a camuflaxe de ingresos pola vía de subvencións por outros conceptos (axudas para necesidades educativas especiais, uso do galego, AVALAR, centros plurilingües).

Porén, xa non abondan as chamadas á privatización de servizos e as subvencións saben a pouco.  Con total fachenda pídese que o orzamento público asuma os naufraxios privados cando non se obteñen  as taxas de beneficio agardadas. 

Na sanidade, as comunidades autónomas nas que o PP ensaiou a fórmula de colaboración público-privada -a empresa construe e a cambio recibe unha longuísima concesión que dispara os custes finais do investimento-  importada por Feijoo para o hospital de Vigo e moitos centros de saude, os resultados foron parecidos.  O rescate dalgúns hospitais por insuficiencia de beneficios xa é un feito e as solícitas Administracións teiman no desbalde de recursos públicos volvendo a sacar a concurso o servizo cun aumento na cantidade entregada a mans privadas. En Galiza os parques de bombeiros inician un camiño de volta ao ámbito público logo da desastrosa experiencia de xestión privada.  Todo iso sen esquecer as nefastas condicións laborais do persoal destes servizos con xestión privada e a patente mingua na calidade do servizo.
O caso das autoestradas do entorno madrileño supón un dos casos máis escandalosos.  Negociadas co goberno Zapatero unhas subvencións gorentosas para suplir a diferencia nos ingresos por peaxes previstos, a través dunha rocambolesca enmenda á Lei Postal (?), as grandes construtoras agora choromiquean pola nacionalización. Nacionalizacións?...Aprendido o camiño coa banca agora imos á burbulla do cemento. Só piden que o Estado asuma as perdas e as empresas "confórmanse" con que lles contrate o mantemento das autoestradas.
Visto o éxito da fórmula agora teiman con ampliar a súa funcionalidade ás vivendas de aluguer de protección oficial.  A forma de darlle saída aos amplos stocks de vivenda construída e a novas promocións viría pola súa incorporación á oferta pública cunha xestión polas propias promotoras privadas e sometida ao pago por parte da Administración.  Unha vez que o parque de vivenda envelleza pode volver a mans da Administración.

Para que o orzamento público poda soportar o gasto innecesario de rescatar servizos mal xestionados pola empresa privada ou aboar a marxe de beneficio empresarial por servizos que estarían mellor xestionados no ámbito público, é preciso proceder a recortes nos servizos esenciais. Pagar doblemente, pola vía de impostos e con taxas ou co-pago adicional, pola xustiza ou os servizos sanitarios.  Xustiza para ricos e conformidade coas inxustizas para os pobres; atención sanitaria express para os que pagan seguros privados e caos polos recortes para os que utilizamos a cobertura xeral sanitaria.
Todo ten solución cando as prioridades están claras e os gobernos saben responder con prontitude ás necesidades da grande empresa.  A cidadanía pode apretar un chisco máis o cinto...ou reaxir.

Para poder continuar a súa andaina a prol do pobo galego, evitando retrocesos nas conquistas sociais e procurando avances, é indispensábel que o BNG ofreza un proxecto soberanista de esquerdas anovado nas formas, inclusivo e participativo no funcionamento e con vocación de transformar a sociedade gañando a maioría social. Dificilmente se poderá facer iso sen anovar o BNG, e dificilmente se poderá facer partindo o BNG.
Tamén connosco. 
http://tamenconnosco.blogaliza.org/