A reforma da normativa de Costas, apresuradamente
impulsada polo Partido Popular xunto con outras reformas de Cañete para reducir
a protección ambiental, desprotexe de xeito contundente os espazos costeiros.
Praias, dunas, esteiros...volven estar ameazados por uns cambios que supoñen
unha marcha atrás de trinta anos e provocan unha profunda inseguridade
xurídica. A cultura do cemento sae
triunfante e os espazos virxes e protexidos dos que nós gabamos e gozamos poden
ser pronto unha foto do pasado.
A desprotección avanza de varios xeitos. Por un lado cámbiase a propia
definición do que se entende por dominio público marítimo-terrestre, ou dito
doutro xeito do que é o espazo costeiro de goce público e gratuito. A costa, entendida ata agora por aquel
espazo ao que chega o mar nos máximos temporais coñecidos, coa reforma fixarase
atendendo aos temporais que ocorreran cando menos cinco veces nos últimos cinco
anos. Un prazo temporal demasiado
pequeno desde o punto de vista metereolóxico e técnico e que non tén en conta
os efectos do cambio climático nas dinámicas das mareas. A consecuencia primeira disto é que se
reabre o complexísimo procedemento de deslindar os terreos públicos e privados
permitindo recuperar a propiedade privada sobre espazos agora protexidos e, por
tanto, urbanizar moito máis achegado á liña de mar.
Elimínase tamén a inclusión no dominio público
das dunas “mortas” definidas como as que están máis alá do “límite que resulte
necesario para garantir a estabilidade da praia e a defensa da costa”. Abrése asi a porta á urbanización en
complexos dunares como os de Limens, Barra, A Lanzada, Areabrava, Corrubedo, as
Furnas, Ancoiradoiro, Louro, Carnota, Trece, Traba, Baldaio, Doniños, San
Xurxo, Valdoviño, Santa Marta de Ortigueira, Viveiro ou Foz, simplemente con
demostrar que non periga a estabilidade da praia avanzando a liña que pode ser
de propiedade privada. Redúcese
tamén notablemente a protección das praias urbanas nas que se poderán ampliar
as instalacións hoteleiras (chiringuitos), establecer outros usos (ex.
instalacións deportivas) ou realizar actividades turísticas e espectáculos de
diverso tipo.
Xunto a esa redución do que se entende por
dominio público e a desproteción de tramos de costa como os urbanos, a lei
inclue unha amnistía pola que de
xeito totalmente arbitrario exclue do dominio público unha serie de núcleos de
poboación e a Illa de Formentera –na que ten fortes intereses económicos o
ex-ministro do PP Abel Matutes-.
Entre estes núcleos están o galego de Moaña pero quedan en cambio sen
resolver os problemas existentes en asentamentos tradicionais na costa noutros
puntos como Marín ou a Illa de Arousa, nunha clara mostra da aleatoriedade e
ausencia dun criterio transparente para esa amnistía e as sospeitas de
intereses pouco limpos. Ábrese
ademáis con ese precedente a espita a novas amnistías.
O segundo grande eixo de redución de protección
da costa realízase pola vía do cambio efectuado nas condicións para o uso do
dominio público por parte de particulares e empresas. A posibilidade de usar privativamente a costa para
actividades industriais e económicas (fábricas, hoteis, piscifactorías,
conserveiras...) ou para usos residenciais, impedindo o uso común xeral
gratuíto e público de toda a cidadanía, facilítase e alóngase. As concesións para o uso excluínte de
espazos costeiros, que son de todos e todas e estaban a punto de caducar en
2018, poderán prorrogarse dándolles un carácter que previsibelmente as fará
perpétuas. Prórrogas de ata
setenta e cinco anos máis que consolidan “de facto” a apropiación privada de
terreos públicos porque dificilmente será reversibel unha situación consolidada
por un uso continuado e ininterrumpido que durará, finalmente, máis dun século.
Esta contra-reforma privatizadora do litoral é a
que pode permitir a ENCE consolidar a súa posición na ría de Pontevedra logo de
perder xudicialmente contra asociacións cidadás APDR e Salvemos Pontevedra ou contra
o Concello de Pontevedra distintos xuizos sobre a súa irregular ubicación e os
intentos de amparala mediante subterfuxios diversos e escuros entramados
familiares entre responsabeis da Xunta e a empresa.
Acompaña toda esta desfeita unha preocupante recentralización
competencial dándolle un limitado valor aos informes autonómicos para a
decisión da continuidade de actividades económicas e industriais na costa e
impedindo o exercicio das competencias estatutarias en relación coa ordenación
do territorio. Intromisións
intolerabeis nas competencias autonómicas que fixeron que Asturias, País Vasco,
Cataluña, Andalucía e Canarias recorreran ante o Tribunal Constitucional esta
norma mentres o goberno Feijóo observa cómplice como se produce un auténtico
atentado á protección dos valores ambientais da costa e ás competencias
autonómicas sen sequera unha crítica.
Sem comentários:
Enviar um comentário
O teu parecer